The Slave Auction
By Frances Ellen Watkins Harper

The sale began—young girls were there,
Defenseless in their wretchedness,
Whose stifled sobs of deep despair
Revealed their anguish and distress.

And mothers stood, with streaming eyes,
And saw their dearest children sold;
Unheeded rose their bitter cries,
While tyrants bartered them for gold.

And woman, with her love and truth -
For these in sable forms may dwell -
Gazed on the husband of her youth,
With anguish none may paint or tell.

And men, whose sole crime was their hue,
The impress of their Maker’s hand,
And frail and shrinking children too,
Were gathered in that mournful band.

Ye who have laid your loved to rest,
And wept above their lifeless clay,
Know not the anguish of that breast,
Whose loved are rudely torn away.

Ye may not know how desolate
Are bosoms rudely forced to part,
And how a dull and heavy weight
Will press the life-drops from the heart.

De slavenveiling
(vertaling Otti)

De veiling start, zwart volk te koop
Zo weerloos in gevangenschap
Wanhopig zijn zij en in nood
Gesmoorde snik verraadt hun angst

En moeders met betraand gezicht
Zagen hun dierbaar kroost te koop
Wijl niemand voor de tranen zwicht
Men goud betaalt en verder loopt

De vrouw, met alle liefde en trouw
- ook zwarten kennen deze deugd -
Staart naar de man waarvan zij houdt
Met pijn in’t hart, ja zonder vreugd

En mannen met één fout: hun kleur
Het stempel van hun Scheppers hand
Fragile kind'ren te kust, te keur
Wreed weggevoerd uit eigen land

Gij die een dierb're ooit begroef
En weende over het verlies
Kent niet het schrijnende gevoel
Dat men nooit kwijtraakt na zoiets

Gij weet ook niet hoe troosteloos
Het voelt, zo uit elkaar gerukt
En hoe een last zo zwaar als lood
Dan 't levenswater uit je drukt

Source: American Poetry: The Nineteenth Century (The Library of America, 1993)